---

KORT HISTORISCH OVERZICHT



Het grondgebied dat tegenwoordig overeenkomt met het kanton San José, werd bewoond door inheemse volkeren uit het zogenaamde Huetar de Occidente-koninkrijk, dat aan het begin van de kolonisatie de heerschappijen waren van de opperhoofd Garabito.



De vallei waarin de hoofdstad ligt, werd aan het einde van de 16e eeuw bevolkt door Spaanse kolonisten. Een van de eerste plaatsen die in de landvergunning wordt genoemd, is Mata Redonda; dat belang begon te krijgen als gevolg van de verdeeldheid door de gouverneur van de provincie Costa Rica, Don Diego de Artieda Chirrino (1574-1590); door het te schenken aan Don Pedro de las Alas, die daar een kudde vee vormde. Bij de dood van Don Pedro werd de kudde Mata Redonda verdeeld onder zijn twee zonen; Kapitein Juan de las Alas kreeg de Mata Redonda toegewezen en tweede luitenant Pedro de las Alas kreeg de westelijke sector, genaamd Las Pavas, toegewezen. De naam Mata Redonda, die begon te worden genoemd in een macht van de bewoners van die plaats in 1607, wordt later genoemd in de protocollen van Carthago in oktober 1623, ter gelegenheid van een macht die kapitein Don Juan de las Alas, de De heer Luis Machado en de heren Salvador Torres, Francisco de Cháves, Andrés Jainus, Francisco Rodríguez de Sosa en Andrés Murillo hebben namens de inwoners van Barva en Mata Redonda de heren Francisco Castro en Juan Martínez Ferrera, advocaten van de Publiek van Guatemala. Uit het vorige document blijkt dat er al in dat jaar een aantal bewoners op het terrein waren.



In 1630 verklaarde kapitein Don Juan de las Alas dat hij de eigenaar was van een ranch in de plaats Mata Redonda, waar twee huizen met rieten daken waren gebouwd en tweehonderd runderen en veertig tamme paarden en merries had. Twee jaar later gaf don Salvador de Torres, commissaris, in zijn testament aan dat hij een plaats had in Mata Redonda. In 1640 verscheen de Spaanse María de Aguilar, wiens naam een ​​van de rivieren van het huidige kanton in stand houdt, ook als eigenaar van eigendommen die grenzen aan de Mata Redonda-kudde.



In de laatste jaren van de zeventiende eeuw was de Spaanse bevolking, verspreid over de Aserrí-vallei of de Currivará-vallei, zodanig toegenomen dat de Cofradía de la Pura y Limpia Concepción de



María Santísima, opgericht in Cartago, in 1577, achtte het noodzakelijk om speciale plaatsvervangers te benoemen voor de zorg van de medebroeders die er woonden, een positie die achtereenvolgens werd ingenomen van 1681 tot 1696 door de heren Juan de Valbuena, Juan de Espinoza, Alonso Berrocal en Juan de Castro.



Gezien de groeiende bevolkingstoename, beval de bisschop van Nicaragua en Costa Rica, monseigneur Don Fray Benito Garret y Arloví, in zijn pastorale brief van 10 mei 1711 dat er oratoria of kluizenaarsgebouwen moesten worden gebouwd waar de mis kon worden gehoord en de heilige sacramenten; In overeenstemming met het bovenstaande richtte de priester Don José de Cháves op zijn boerderij een oratorium op dat hij had in de vlakte van de rivier de Torres, waar de bewoners van de plaats naartoe kwamen.



In het jaar 1736 verordende het stadhuis van León de oprichting van een kerk in de Aserrí-vallei, gewijd aan de heer San José; de locatie die werd gekozen was Boca del Monte. De priester van Cartago, priester Don José Antonio Díaz de Herrera, kreeg de opdracht naar de vallei te verhuizen en met de hulp van de buren de kerk te bouwen; die het volgende jaar werd voltooid, op de site die vandaag overeenkomt met de plaats die een half blok tussen de centrale en de eerste laan ligt, voor de oostkant van de centrale bank van Costa Rica. Op 21 mei 1737 werd de priester Don Hermenegildo de Alvarado y Girón benoemd, coadjutor van de hulp van de parochie van San José de la Boca del Monte in de Aserrí-vallei. Een jaar later werd het gezegend door de priester Don Manuel Casasola y Córdoba. Vervolgens bouwden enkele inwoners van het beginnende dorpje, gezien de slechte omstandigheden waarin de kluis zich bevond, een nieuwe adobe parochiekerk, die ze in 1776 sloten op de plaats waar de kathedraalkerk nu staat. Het werd behoorlijk getroffen door de aardbeving van 1781. De parochiekerk werd gebouwd in een kathedraal in 1850, toen het bisdom San José werd opgericht. Het is momenteel de zetel van het aartsbisdom San José, van de kerkprovincie Costa Rica.



De bewoners van de Aserrí-vallei waren aanvankelijk terughoudend om hun woonhuizen in de buurt van de hermitage te bouwen, deels omdat ze hun kuddes niet in de steek wilden laten en omdat er geen watervoorziening bij de kerk was. In februari 1750 verliet de priester Don Juan de Pomar y Burgos de functie van priester in de parochie van Nuestra Señora de la Asunción de Cubujuquí (tegenwoordig Heredia) en verhuisde naar het stadje Boca del Monte om het geleidingswerk te beginnen van het water naar de site, in augustus van dat jaar erin geslaagd om een ​​sloot aan te leggen die het water naar de noordkant van de kluis zou brengen. Dit bescheiden aquaduct of waterafvoer gaf een boost aan de stad en verzekerde haar bestaan, want onmiddellijk begonnen de bewoners van de vallei hun huizen op de site te bouwen. Het jaar daarop had de plaats een kerk, een aquaduct, vijftien huizen met een rieten dak en elf huizen met een pannendak. Aan het begin van de 19e eeuw ontving San José water uit de rivier de Torres, via een kanaal dat vanuit het oosten van de stad binnenkwam en later in kleinere gangen door andere wijken werd verspreid. In 1868 werd de San José-pijpleiding formeel ingehuldigd.



De stad San José was favoriet bij de teelt en commercialisering van tabak, aangezien de omliggende gronden geschikter waren voor de exploitatie ervan, voornamelijk die ten noorden van de stad; waar de tabaksplantages die werden geëxporteerd naar het koninkrijk Guatemala en andere plaatsen werden opgericht. Aan het einde van de 18e eeuw werd de Tabaksfabriek gebouwd, gelegen in de ruimte die vandaag de dag de Centrale Bank van Costa Rica bezet, en in korte tijd ontstond er een grote activiteit eromheen.



De plaatsvervanger van de provincie Costa Rica voor de Cortes de Cádiz, in Spanje, de priester Don Florencio del Castillo, slaagde erin om hen op 16 oktober 1813 de titel van stad toe te kennen aan de stad Villanueva de San José. Op 16 mei 1823 werd in het politiek statuut van de provincie Costa Rica bevolen dat de hoofdstad vanaf die datum de stad San José zou zijn.



De gemeenteraad van San José die op 19 mei 1812 werd opgericht op basis van de grondwet van Cádiz, begon te functioneren in januari 1814, die werd geïntegreerd met de volgende personen: Gregorio Ulloa, Manuel Hidalgo, Cipriano Fernández, José Ana Jiménez , Miguel Carranza, Félix Fernández, Félix Martínez, Juan Esquivel, José Castro, Anselmo Aguilar en priester Manuel Alvarado. De secretaris was Don Tomás de Alvarado.



In de bovengenoemde grondwet van 1812 was het geregeld om alle provincies van het Spaanse koninkrijk te verzoeken scholen op te richten met een aantal dat vergelijkbaar is met duizend zielen. Op zo'n manier de stad San José



GEOGRAFISCHE POSITIE



De gemiddelde geografische coördinaten van het kanton San José worden gegeven door 09 ° 56´ 16´´ noorderbreedte en 84 ° 06´ 55´´ westerlengte. De maximale breedte is 16 kilometer, in noordwest- naar zuidoostelijke richting, van de elektriciteitscentrale Electriona tot de brug over de rivier de Tiribí, regionale snelweg nr. 211, die loopt van San Francisco de Dos Ríos naar San Antonio de Desamparados.



FYSIEKE ASPECTEN



geologie



Het kanton San José wordt geologisch gevormd door materialen uit de tertiaire en quartaire periodes, zijnde de vulkanische rotsen van het quartaire die overheersen in de regio.



Uit de Tertiaire periode zijn er gesteenten van sedimentaire oorsprong uit het Mioceen; die overeenkomen met ongedifferentieerd materiaal, gelegen in een kleine sector van het kanton, in de buurt van Nice.



Onder de materialen van het Kwartair bevinden zich gesteenten van vulkanische en sedimentaire oorsprong uit het Holoceen. De eerste komen overeen met vulkanische materialen, zoals lava, tufsteen en pyroclasten, gelegen in het grootste deel van het kanton, dat zich ten westen ervan bevindt, uit de sector tussen de wijken Escalante en Hatillo Cuatro. De sedimentaire gesteenten behoren tot rivier- en colluviale afzettingen, gelegen in het zuidoosten van de regio.



Geomorfologie



Het kanton San José maakt deel uit van de geomorfe eenheid van vulkanische oorsprong, vertegenwoordigd door de vulkanische vulling van de centrale vallei, die overeenkomt met een vlak golvend oppervlak. Het is mogelijk dat de reliëfveranderingen in het gebied te wijten zijn aan de aanwezigheid van lava van enkele meters diep, die een front vormt.



De eenheid wordt aan de oppervlakte gevormd door vulkanisch gesteente, voornamelijk lavas, tufsteen en ignimbrites bedekt met as in een variabele dikte. De opeenvolging van lava berust op sedimentair gesteente. De lava's zijn van het andesitische type.



Geomorfologisch gezien is deze eenheid geen vallei, maar voor politieke, sociaaleconomische doeleinden en allerlei soorten referentie wordt het de voorkeur gegeven om het de Centrale Vallei te blijven noemen. De juiste technische naam is Rift Valley, vanwege de aanwezigheid van een breuk langs de hele voet van het centrale vulkanische gebergte, wat blijkt uit het bestaan ​​van thermominerale bronnen, evenals de abrupte onderbreking in lijn met de vermeende fout van de uitlopers die afdalen van de bovengenoemde sierra naar de vallei, evenals de aanwezigheid van vulkanisme zonder duidelijke uitleg (Pacacua Formation), in overeenstemming met de positie van de fout of in de buurt ervan.



Hoogtes



De verhogingen, in meters boven gemiddeld zeeniveau, in sommige delen van het districtshoofd van het kanton, zijn de volgende:



Carmen 1.179, Merced 1.146, Ziekenhuis 1.150, Kathedraal 1.161, Zapote 1.175, San Francisco de Dos Ríos 1.165, Uruca 1.110, Morenos 1.133, Pavas 1.045, Hatillo 1.123 en San Sebastián 1.131.



Hydrografie



Het riviersysteem van het kanton San José komt overeen met de Pacifische helling; die behoort tot het bekken van Rio Grande de Tárcoles.



De rivieren die het kanton afvoeren zijn Torres en María Aguilar, met zijn zijrivier Ocloro; die samenkomen met de Tiribí-rivier en oostwaarts naar de Virilla-rivier; evenals de Rivera-stroom, die een zijrivier is van de laatste. Deze rivieren lopen van oost naar west. De rivieren Virilla, Tiribí, Torres en Ocloro, evenals de Rivera-kreek zijn kantonnale grenzen; de eerste met Heredia en Belén in de provincie Heredia; de Tiribí, met die van Escazú, Desamparados en Alajuelita; de Ocloro met Montes de Oca, de Torres met Goicoechea en Tibás, en de Rivera beek met de laatste.



VERWIJZING NAAR BASISKAART VAN COSTA RICA



Basiskaartbladen 1:50 000 (IGN): Open.

Kaartbladen 1:10 000 (IGN): Cubujuquí, Curridabat, Escazú, María Aguilar, Pavas, Real de Pereira, San Antonio, Torres.







Het idee om de relikwieën en historische documenten van een cultuur te bewaren en tentoon te stellen, behoren tot de taken van musea in de wereld.



Misschien is de activiteit met de meest sociale projectie de educatieve en vormende rol van het museum, vandaar het wereldwijde belang van dit soort instellingen. Dat meer dan een tentoonstellingsvenster onderdeel moet zijn van het didactische proces van burgertraining.



Costa Rica heeft een grote collectie relikwieën als bewijs van de culturele rijkdom van onze mensen en die op hun beurt de basis vormen voor het ontwikkelingsproces van ons land, zowel in archeologisch onderzoek als in artistieke en technologische creatie; evenals het behoud en herstel van ons natuurlijk erfgoed.

---